دنياي علمي تخيلي چگونه عينك‌هاي هوشمند را نابود كرد؟

زماني كه اسم عينك هوشمند به ميان مي آيد تصويري از عينكي شيك در ذهن اغلب افراد مجسم مي شود كه جيمز باند يا توني استارك به چشم دارند و كافي است روي آن ضربه زده يا فرماني صوتي را به زبان بياورند تا اطلاعاتي كامل و جامع از اشياء اطراف در پيش چشمشان ظاهر شود.

دليل اين نگاه تفكري است كه كتاب هاي علمي و تخيلي و فيلم هاي هاليوودي در مغز ما كاشته اند. در اين تفكر عينك هوشمند همزمان نقش انواع و اقسام سنسورهاي عجيب و غريب، سيستم هاي پردازشي قدرتمند، نمايشگر، مودم، دوربين شناسايي چهره و غيره را بازي مي كند. شايد در آينده چنين عينكي از راه برسد ولي واقعيت اين است كه عينك هوشمند ابزارهاي متعلق به آينده نيستند و مدتهاست كه به بازار آمده اند.

شايد بپرسيد اگر عينك هوشمند از قبل عرضه شده چرا همه يك جفت از آنها را بر چشم ندارند؟ دليل اين مساله به چالش هايي در طراحي، هزينه و موارد ديگر برمي گردد اما پاسخ آنقدرها هم كه فكر مي كنيد سرراست نيست. «گيزمودو» براي درك اينكه چرا فراگير شدن عينك هوشمند اينقدر طولاني شده با چندين طراح، مهندس، تاريخدان و نويسندگان مطالب علمي تخيلي صحبت كرده است. موضوع اين بحث ها شامل فناوري عينك هوشمند، چگونگي توسعه آن و آينده اين گجت ها است.

شناخته شده ترين عينك هوشمند در حال حاضر «گوگل گلس اكسپلورر اديشن» است اما اگر در تاريخ دستگاه هاي بصري اطلاعاتي به عقب برگرديم، به جنگ جهاني دوم مي رسيم. در آن زمان تشخيص اهداف تنها بر اساس راهنمايي هاي صوتي براي خلبان ها دشوار بود و به همين خاطر متخصصان نظامي در پي حل مشكل برآمدند كه نتيجه آن توسعه نمايشگرهاي هد اپ (HUD) بود. تا پايان جنگ سيستم ها قادر بودند اطلاعات روي رادار را به نمايشگري در برابر خلبان منتقل كنند.

نخستين هدست هاي با قابليت پردازش داده ها در اواخر دهه ۱۹۶۰ از راه رسيدند. اين هد اپ بزرگ و حجيم «شمشير داموكلس» نام داشته و توسط گروهي از متخصصان كامپيوتر در دانشگاه يوتا توسعه يافتند. اين نام برگرفته از شمشيري بود كه «ديونيزوس» امپراتور روم به نخي متصل كرده و روي داموكلس آويزان كرده بود تا خطر قريب الوقوع قتل پادشاه را به او گوش زد كند.

هرچند بسياري شمشير داموكلس را نخستين هدست واقعيت مجازي و افزوده دنيا مي دانند اما مشكل اينجا بود كه هيچكس نمي دانست با اين هدست چه كار بايد كرد. ابعاد شمشير داموكلس آنقدر حجيم بود كه بيشتر از آنكه كاربردي باشد، شبيه پروتوتايپ و نمونه آزمايشي به نظر مي رسيد. دو دهه بعد تازه مدل Private Eye به بازار آمد و ده سال بعدتر «استيو مان»، معروف به پدر پوشيدني هوشمند Eye Tap را معرفي كرد كه از هر نظر به تصورات ما از عينك هوشمند نزديكتر بود.

منبع:

https://digiato.com/article/2019/12/07/عينك-هوشمند-و-فيلم-هاي-علمي-تخيلي/